Wer entkommen will, braucht Glück.
Ohne Glück
Rettet sich keiner vor der Kälte
Vor dem Hunger oder gar vor Menschen.
Glück ist Hilfe.
Ich habe viel Glück gehabt. Deshalb
Bin ich noch da.
Aber in die Zukunft schauend, erkenne ich schaudernd
Wieviel Glück ich noch brauche.
Glück ist Hilfe.
Stark ist, wer Glück hat.
Ein guter Kämpfer und ein weiser Lehrer
Ist einer mit Glück.
Glück ist Hilfe.
(met dirt drawing #16 van Nick J. Swarth)
Langzaam en bijna gedachteloos gebeurt het weer steeds meer, het herkauwen in mijn hoofd. Een kleine aanleiding kan via een piekerspiraal leiden tot steeds opnieuw analyseren, mogelijke scenario’s bedenken, eindeloos reacties formuleren. Een wakker moment in de nacht wordt een heel boek, een nonchalante opmerking een ferme discussie. Ik zie het gebeuren en vergeet gewoon ‘stop’ te zeggen. Ik veeg aandachtig bladeren, streep braaf klusjes van mijn lijstje, probeer een hoofdstuk te lezen, ik verzand.
Bij mijn bed staat een fotootje, van toen ik een ukkepuk van een jaar was. Appelbolle wangen, ronde donkere ogen kijken me aan, ik omhels haar in gedachten. Ook dat kan. In warme sferen jezelf omhelzen, geborgenheid geven, troosten.
Las het geweldige boek ’De herinnerde soldaat’ van Anjet Daanje en wil daar twee citaten uit delen. De rest van de roman is ook aan te bevelen. Deel je jouw favoriete fragment ook? (Twee mag ook).
`Het is niet dat er te veel vragen zijn, dat meent hij alleen omdat hij de situatie niet overziet, waarschijnlijk hebben al die vragen slechts één antwoord, en hij heeft het idee dat dat zo simpel is dat hij het eigenlijk al kent, zoals met een woord dat op het puntje van je tong ligt en je toch niet te binnen wil schieten.’
`En hij rookt een Bastos, met zijn rug tegen de schutting geleund, net buiten haar zicht en heel even verlost van haar bezitterige blik, en na een tijdje opent ze de deur en haar ogen dwalen zoekend over het achterplatje, o ben je daar, zegt ze volstrekt overbodig, en hij haat zijn eigen onzekerheid en angsten, maar van de hare houdt hij, en hij weet dat het haar met de zijne net zo vergaat.’
De laatste weken zit ik weer te googlen naar opleidingen. Wil ik die fantastische methode voice dialogue onder de knie krijgen, dan is een facilitatoropleiding echt heel interessant. Of zal ik de basisopleiding mindfulnesstrainer gaan doen, aandachtigheid in het hier en nu heeft mij ook zoveel gebracht. En dan kan ik daarna door naar de opleiding compassietrainer, daar loop ik ook wel warm voor. Of toch liever die opleiding ademen? Daar staat of valt alles mee, een goede ademhaling.
Jemig, wat is er nog veel interessants te leren! En jezelf ontwikkelen is goed, je bent nooit uitgeleerd. Maar het is ook weer studeren, neus in de boeken, jezelf verbeteren (op een goede manier). En heb ik daar (weer) een opleiding voor nodig? Of kan mijn pad van ontwikkeling nu ook even in de huiskamer pauzeren? Dat ik daar denk en voel, doe en ben. Kan ik enorm veel van leren, denk ik zo.
Staat voor een verkeerslicht te wachten als rechts een kind en moeder achter elkaar komen aanfietsen. Meisje stopt braaf voor rood, moeder is wat slomer met afremmen, raakt het talud, kiept bijna om en begint gefrustreerd op het kind te foeteren.
Het meisje kijkt om, een mondhoek lichtjes omhooggetrokken in een laconieke glimlach, onze blikken kruisen elkaar.
Als ik groen krijg en achter hen langs fiets, hoor ik moeders nog bozig nazinderen: ‘Kèkt dan òk èùt.’