Ik schreef weer een column voor De Koppel, over een situatie die denk ik wel herkenbaar is voor iedereen. Zo’n moment waarop je wel door de grond kunt zakken van schaamte…
Pats. Rinkelrinkel. Kletspats. Daar ligt het sixpack Belgisch speciaalbier, in honderden splinters op de grond, alle kanten op gesprongen. Donkere plassen vormen zich om mijn voeten en boodschappentas. Een dikke bierwalm stijgt van de grond op.
Even is het doodstil in de supermarkt. Iedereen lijkt naar mij te kijken. Nee, herstel, kijkt naar mij. Verdwaasd kijk ik naar de servicebalie, ik haal verontschuldigend mijn schouders op en zeg ‘sorrysorry!’ Ik kan wel door de grond zakken.
‘Borstelmachine voor servicebalie,’ zegt de winkelmevrouw gelaten in haar polstelefoon.
‘Echt sorry, ze glipten zo uit mijn handen,’ probeer ik uit te leggen.
Inmiddels klinken er weer kassabiebjes en laden mensen hun spullen weer in. De man achter mij kijkt me meelevend aan. ‘Kan iedereen gebeuren.’
Maar het gebeurt mij! Zes hele (nu kapotte) flesjes, man wat stinkt dat! En nu moeten die mensen dat allemaal opruimen. Ik bedwing de neiging heel hard weg te rennen, en begin met mijn voet wat glasbrokken opzij te schuiven.
Schaamte en schuld, wat is dat toch? Ja, ik ben hartstikke schuldig, maar het was een ongeluk. Zou inderdaad iedereen kunnen overkomen. En waarom die schaamte? Omdat die vriendelijke supermarktdames de zooi moeten opruimen? Omdat ik voor gek stond in het spitsuur? Eigenlijk vooral omdat ik boos ben op mezelf, mezelf op de kop geef vanwege mijn onhandigheid. En dat is begrijpelijk, maar ook erg streng. En dat is niet nodig. Want als dit bij iemand anders zou gebeuren zou ik die ook niet zo toespreken zoals ik mezelf nu bestraffend toespreek. Totaal niet helpend.
Heel langzaam trekt de grootste gêne weg. Ik knik naar de balie, en schuifel met mijn boodschappen naar de uitgang. Ooit zal ik hier misschien om kunnen lachen. Of ik schrijf er een stukje over. Want overkomt zoiets ons niet allemaal wel eens? En mogen we dan minder streng zijn voor onszelf?