Dansende cello’s

 

Onlangs ging ik naar een dansvoorstelling met live muziek. Dacht ik. Verkeerd gedacht dus.

De muziek wordt uitgevoerd door acht cellisten – dat op zich is al heel bijzonder – en een zangeres. En die mensen dansen dus! En dat doen ze verrekte goed. Met de cello in de hand of nek geklemd verplaatsen ze zich over het podium, maken zachte armbewegingen, lopen, glijden, schuifelen over de vloer. En dat terwijl ze prachtige noten spelen op hun instrument, ritmisch trommelen op de cellokast, of oud-Engelse teksten zingen. Lees verder

levenskunst


De komende zes weken dompel ik me onder in de klassieke levenskunst. Zin in!
Centraal staat de vraag: Hoe moet ik leven? Hoe wil ik leven, maak ik ervan. We worden geacht een vrije wil te hebben, maar door allerlei factoren wordt deze danig beïnvloed. Daar hadden de klassieke filosofen al een en ander over opgeschreven, sommige uitspraken zijn ook nu nog verrassend treffend of actueel.

levenskunde

Gisteren zag ik bij EenVandaag een mooi item over lessen levenskunde op de basisschool. In het kader van een herstelplan voor kinderen die angst of stress ervaren of een leerachterstand hebben door Corona, leren de kinderen hoe ze kunnen omgaan met tegenslagen. Door yoga of mindfulness, of simpelweg uiting leren geven aan hun gevoelens vinden ze meer rust. En dat heeft effect op hun zelfvertrouwen, concentratievermogen en ontspanning. Als je kunt voelen welke emoties er in je huizen en dat ook kunt delen in plaats van ze te onderdrukken, dan zul je ook beter kunnen omgaan met die emoties en adequater kunnen handelen.
Had jij die levenslessen ook wel willen hebben op de basisschool? Het is niet te laat hé, je kunt altijd nog bij een levenscoach terecht. En is het niet voor jezelf, vertel het dan aan je buurvrouw, die collega, je vrienden, als je ziet dat ze worstelen met zichzelf of de situatie. In een paar sessies kun je al heel veel verandering in jezelf opmerken, minder opgesloten in jezelf, meer openheid naar je omgeving.
Je kunt me bellen voor een vrijblijvende kennismaking.
(Bij mij vind je geen illustraties met een gezellig kopje koffie, een vredig boeddhabeeldje of een fris klavertje vier. Ik hou van een beetje donkerte en vaagheid, niet alles is immers helder en zonnig.)

en NU?

The greatest fear is not knowing.
Dat wat onzeker is, dat wat we niet weten, is vele malen enger dan de waarheid – hoe erg dan ook. Het verleden is bekend, de toekomst is hoogst onzeker. Dat is retemoeilijk. Roept angst op, of frustratie, of een totale apathie. En dan gebruiken we allerlei tactieken om die tergende onzekerheid niet te hoeven voelen. Bijvoorbeeld onszelf overstelpen met werk of klusjes, of onderdompelen in alcohol of zoetigheid. Of we reageren de onrust af op een ander.
Wat doe jij?
News for you: je kunt het niet blokken, het komt hoe dan ook in je systeem, dus kun je het beter recht aankijken, ervaren, ondergaan, voelen. Dan voel je hoe het verandert, loslaat, zich verplaatst, misschien wel verdwijnt. Klinkt dat vaag voor je, eng, moeilijk? Misschien is het dat ook, maar de fear of not knowing is groter, that’s for sure.

zin in je leven

Las een tof verhaal over filosoof Frank Martela in Trouw, het ging over de zin van het leven, een thema dat mij als kind al bezighield. Toen wist ik niet wat ik ermee aan moest, daarna heb ik gestudeerd, gewerkt, geoefend, getherapied, gehannest, en nu? NU breek ik mijn hoofd er niet meer over. In het artikel lees je over verbondenheid met anderen en jezelf, autonomie, competentie en welwillendheid. Met precies deze uitgangspunten hoop ik als levenscoach mensen te begeleiden op hun pad, in hun zoektocht, bij het uit de weg ruimen van obstakels. zoek niet naar ‘de zin van het leven’, maar naar zin in je eigen leven.