Categoriearchief: ontboezeming

Dansende cello’s

Geplaatst op door

 

Onlangs ging ik naar een dansvoorstelling met live muziek. Dacht ik. Verkeerd gedacht dus.

De muziek wordt uitgevoerd door acht cellisten – dat op zich is al heel bijzonder – en een zangeres. En die mensen dansen dus! En dat doen ze verrekte goed. Met de cello in de hand of nek geklemd verplaatsen ze zich over het podium, maken zachte armbewegingen, lopen, glijden, schuifelen over de vloer. En dat terwijl ze prachtige noten spelen op hun instrument, ritmisch trommelen op de cellokast, of oud-Engelse teksten zingen. Lees verder →

schaamte

Geplaatst op door

column de koppel sep 22Ik schreef weer een column voor De Koppel, over een situatie die denk ik wel herkenbaar is voor iedereen. Zo’n moment waarop je wel door de grond kunt zakken van schaamte…

Pats. Rinkelrinkel. Kletspats. Daar ligt het sixpack Belgisch speciaalbier, in honderden splinters op de grond, alle kanten op gesprongen. Donkere plassen vormen zich om mijn voeten en boodschappentas. Een dikke bierwalm stijgt van de grond op.

Even is het doodstil in de supermarkt. Iedereen lijkt naar mij te kijken. Nee, herstel, kijkt naar mij. Verdwaasd kijk ik naar de servicebalie, ik haal verontschuldigend mijn schouders op en zeg ‘sorrysorry!’ Ik kan wel door de grond zakken. Lees verder →

De draad weer oppakken

Geplaatst op door

Geen idee waar ik over zou gaan schrijven. Leeg. Flarden van ideeën maar niets met een leuke ingang. Niks, niente, nada, geen inspiratie. Met een zucht plofte ik op de bank. Daar lag mijn grote hobby verspreid: een wintertrui op rondbreinaalden, diverse verwarde bolletjes wol, een geprint patroon ernaast. En een nieuwe streng wol die nog opgewonden moest worden maar nu al heftig in de knoop zat. Ik zuchtte weer, nam de klont draad en begon hem te ontwarren. Lees verder →

ontdekkingen in 2020 #2

Geplaatst op door

#2 schrijfsters

Olga Tokarzcuk: er stonden al enkele boeken van haar in de kast, sinds mijn De Geus-tijd, maar ik was er nooit toe gekomen. Nu dan achterstevoren begonnen met de nieuwste -> ‘Jaag je ploeg over de botten van de doden’. De rest volgt vanzelf. Bijzonder, bizar, begeesterend, blijvend.

Anjet Daanje: en dat was een heerlijk leesavontuur met ‘De herinnerde soldaat’ en ook daar gaan we hopelijk terug in de tijd lezen als eerder werk weer gedrukt wordt. Intrigerend, intiem, ingetogen, inspannend.

Marjan Slob: ‘De lege hemel’ is een filosofisch boek over eenzaamheid, over het droevige gevoel dat we krijgen als we een tekort aan verbondenheid ervaren. Met anderen, maar ook met onszelf. Onderzoekend, open, onvermijdelijk, ondersteunend.

Ontdekkingen in 2020 #1

Geplaatst op door

#1 de ultieme yoga

Heeft nu toch iets fantastisch ontdekt: restorative yoga! Huh… wès dèh? Het is niet meer of minder dan ontspannen liggen, over stapels kussens gedrapeerd, en onder een warm dekentje. Het licht is gedimd, een zachte stem geeft aanwijzingen. De ultieme yoga voor mij, volop aanwezig zijn in het NU. Of soms een beetje mijmeren, of wegdoezelen. Mag ook hè. Dát noem ik goede zelfzorg, niet naar de sportschool ‘moeten’, maar naar deze yoga ‘mogen’. Want we moeten al zo veel. Ik houd het met gemak anderhalf uur vol. Zalig.

troost

Geplaatst op door

Langzaam en bijna gedachteloos gebeurt het weer steeds meer, het herkauwen in mijn hoofd. Een kleine aanleiding kan via een piekerspiraal leiden tot steeds opnieuw analyseren, mogelijke scenario’s bedenken, eindeloos reacties formuleren. Een wakker moment in de nacht wordt een heel boek, een nonchalante opmerking een ferme discussie. Ik zie het gebeuren en vergeet gewoon ‘stop’ te zeggen. Ik veeg aandachtig bladeren, streep braaf klusjes van mijn lijstje, probeer een hoofdstuk te lezen, ik verzand.

Bij mijn bed staat een fotootje, van toen ik een ukkepuk van een jaar was. Appelbolle wangen, ronde donkere ogen kijken me aan, ik omhels haar in gedachten. Ook dat kan. In warme sferen jezelf omhelzen, geborgenheid geven, troosten.