Las ‘De avond is ongemak’ van Marieke Lucas Rijneveld en pikte daar dit fragment uit op:

‘Ik grijp mijn natuurkundeboek, dat ik nog steeds in mijn handen heb, steviger vast. Ik ben vergeten een ezelsoor te vouwen in de pagina waar ik gebleven ben. Was er maar iemand die dat bij mij doet, zodat ik weet wat mijn plek is en van waaruit ik mijn verhaal verder moet leven. En of dat hier is of aan de overkant: het beloofde land.’

Las trouwens ook ‘Wij zijn licht’ van Gerda Blees, en kan die absoluut en ten zeerste en heel erg en uitermate aanbevelen.