Langzaam en bijna gedachteloos gebeurt het weer steeds meer, het herkauwen in mijn hoofd. Een kleine aanleiding kan via een piekerspiraal leiden tot steeds opnieuw analyseren, mogelijke scenario’s bedenken, eindeloos reacties formuleren. Een wakker moment in de nacht wordt een heel boek, een nonchalante opmerking een ferme discussie. Ik zie het gebeuren en vergeet gewoon ‘stop’ te zeggen. Ik veeg aandachtig bladeren, streep braaf klusjes van mijn lijstje, probeer een hoofdstuk te lezen, ik verzand.

Bij mijn bed staat een fotootje, van toen ik een ukkepuk van een jaar was. Appelbolle wangen, ronde donkere ogen kijken me aan, ik omhels haar in gedachten. Ook dat kan. In warme sferen jezelf omhelzen, geborgenheid geven, troosten.